Introduction.
Hello,
I’m Geert Sweep, a second year Art&Research student at AKV| St. Joost, Breda.
If I had to describe myself, I would say I’m someone who creates settings in which an experience unfolds. Most of the time these experiences are performative.
I want my performances to be interpreted freely. In a created setting or context I want to influence my own and the viewers conception of the moment.
My work focusses on identity, human actions, collectivity and development.
The existence and meaning of identity is a peculiar search of human kind in my opinion. An urge to understand in which most parts of our society are build around, is a topic that affects a large contribution of my research.
How natural is humanity? And is it possible to understand feelings?
I often find myself investigating cliché’s. To me they tell a lot about our behavior, intentions and the created construct that we live in.
My experiences are often called uncomfortable. A huge compliment.
I think discomfort tells a lot about our reference framework.
.jpg)
My projects
Ne me quitte pas
inspiration and original music:
Jacques Brel
This performance functions as a universal love letter from me to the viewer.
The idea came up after an experience I had while watching a video of Jacques Brel singing Ne me quitte pas, right into a camera.
It felt like he - a man who died years ago, singing in a different language and from a different country - sang the song directly to me.
In every physical way there was a large distance between him and me.
This distance made me think about how love and feelings are universal.
So I started a research towards the unition of distanced individuals.
The one on one performance happened in a small cabinet.
It was made in a nostalgic ambiance to create a separation from our current environment.
By adding a window it felt like the connection with the viewer was easier to make.
It was held for people from all different ages and backgrounds.
The outside The middle And itself
''Our collection of our surroundings is our identity''
After this project I wanted to go through with the music and use this as a score in combination with a ghost like suit.
The intuitive outcome gave a lot of insight of
how I perceive
labeling our identities and how these labels bring restrictions and freedom with them.
​
The suit is a physical representation of a label. It could suffocate the wearer or give a sence of freedom. This depends on how the wearer relates to the suit.
In 2020 I attended a workshop of Philippine Hoegen, a performance artist. Here I got acquainted with ‘scores’.
​
This way of performance really spoke to me because of the intuitive action.
It avoids the performer to hold back.
With this technique I wanted to research collectivity around the idea of an individual identity.
I did this by making a score construct in which music, physical motion and documentation where all created by scores on an individual level, but reunited in a final piece.
Music by: Rosa Vermeijden.
Highway to where?
This video was made over a year ago. It was based on a dream.
It’s about how we try to get from A to B. Learning is like a highway to understanding.
It is very human like to think everything has a beginning and an end.
Because that’s the way our brain is constructed to understand.
what happens when there is no clear beginning or end?
Do we run from the situation? Or do we try to fall asleep avoiding it?
Where does life begin, and where does it end?
I AM A MAN!
The oversized, cartoonish business suit was made first,
after this I started wondering how much man could we be or carry?
We live in a patriarchy where male means power.
An ideal which is hard to accomplice for any human.
Maybe we projected an idea on men of something that is bigger than human.
I often feel like men are playing a role, trying to scream their masculinity into the world as convincing as possible, just to feel assured.
Are we able to accomplice an identity by trying, or will this attempt always feel like a façade?
Balance
Last year I made a publication as an homage to the freedom of children,
something that fascinates me.
I looked into my own childhood to get a clear image of how my expression of me as an individual changed throughout the years.
​
I recreated pictures from my childhood. I physically felt that I had to play a role, whereas it seemed to come more natural for the younger me.
I noticed that the characters I played as a child grew up in this project.
By performing these roles at a later age I experienced a bit of the drastic changes in the lives of my childhood fantasies.
​
Children are often called mirrors of their surroundings.
I suppose this is an interesting addition to my own childhood.
My parents never restricted me in how gender roles should be preserved, that gave me a save environment to explore what these roles meant for me.
But it also shows the loud differences between male and female archetypes that children can pick up from society.
"The Clown."
Clearly a clown
Music by: Rosa Vermeijden.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
After researching my own childhood I started looking into my parents past.
I found out they both had a connection to clowns around my age.
A significant coincidence because I’ve grown an interest in clowns this past year.
I started researching the clown and its identity.
The clown has grown a bipolar identity on stage.
Clowns would always have a pierrot as opponent.
Later the pierrot was integrated in the clown which caused its bipolar appearance that is most known today.
​
In this performance called 'clearly a clown' I wore a transparent pierrot costume. It was held in a colorful environment, in which I tested the growing intensity of the bipolar behavior.
​
I feel like the clown is a magnified image of society. Where the extremes of our emotions are rewarded. A nuanced emotion is often preceived as boring in the media.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
This is the beginning stage of my research of the clown. I wanted to capture both a distanced image of played emotion and the direct expression itself.
The obvious put on show of a clown was integrated throughout my research.
.jpg)
The appearance of a clown provokes an expectation at the audience.
In this video I wanted to keep this expectation but didn’t want to fulfill it. So I documented my family and me wearing a clowns face whilst doing our everyday tasks, instead of playing like obvious clowns.
​
After showing this documentation people started to see clownish features in our normal behaviour. This made me think about what a clown makes a clown.
Music by: Bonnie st Claire
Skinned
’skinned’ is een project wat ik ben gestart in 2021, het is een kleed in de vorm van mijn eigen huid als ik gevild zou zijn. Ik ben geïnspireerd door dieren kleden en vond het bijzonder hoe deze kleden zo modieus zijn, terwijl het principe van een levend wezen villen vrij luguber is. De gevilde huidjes zijn zelfs zo populair dat er replica’s van worden gemaakt die geen echte huid bevatten. Dus ik wou dat ook doen maar dan met mezelf!
Later evolueerde het project naar een beeldvorming van dissociatie, en werd het in het maak proces een zoektocht naar de visuele vertaling van een mentale ervaring.
Afterlife
_edited_edited.jpg)
Click on me!
‘Afterlife’ is een tweeluik gebaseerd op een pak dat ik heb gemaakt tijdens mijn opleiding performance aan het Kask in Gent,
Het project ging om extraverte anonimiteit. Het was een beeldend onderzoek naar hoe onherkenbaarheid en afwezigheid zo groots en opvallend mogelijk zou kunnen plaatsvinden?
Het pak symboliseert als het waren een herinnering die het gehele moment van het nu domineert. Het spreekt over entiteiten, aanwezigheid en afwezigheid en het gevoel van aanvoelen maar niet ervaren.
De films zijn geschoten op een rustige geïsoleerde plek en een drukke plek vol mensen als onderzoek naar wat deze contexten met het beeld zouden doen.
Ook was de film een hele fijne samenwerking met film makers zoals Luca Fay van de Laar, Noor Boiten en met de geweldige muzikante Rosa Vermeijden.
The Marionette
.jpeg)
‘The Marionette’ Is een performance dat zich focuste op vertrouwen en overgave. Ik had een clownesk pak aan waar touwen aan verbonden waren. Tijdens de opvoering lag ik 3 uur zo verslapt mogelijk op de grond met mijn ogen gesloten en konden mensen mij als een marionet bespelen met de touwen.
Het was een fysiek onderzoek naar vertrouwen vinden in mensen die je niet kent of ziet, daarnaast testte deze performance ook de gedurfdheid van het publiek om een levend persoon in handen te nemen en hier controle over uit te oefenen.
‘The one, The lonely!’ is ontstaan vanuit een droom om weer een embryo te zijn. Hieromheen heb ik een installatie gebouwd waar ik de vrijheid nam om veel nieuwe technieken en materialen uit te proberen. Het was voor mij noodzakelijk om de materialen te laten spreken en niet teveel controle uit te oefenen over wat natuurlijk ontstond in het maakproces.
In deze installatie heeft een performance plaatsgevonden waarin ik in een glazen kweekbak zat met water terwijl ik een snorkel masker droeg. Tijdens de performance zong ik Hollandse kassiekers. Ook was er iemand verkleed als oma die de boel in de gaten hield en een supervisor die het publiek aanstuurde.
De performance ging over het zorgen voor, zorg ontvangen, zorgen maken maar vooral de macht die bij deze processen komt kijken. De gedachte van ‘was ik maar weer een baby’ of ‘was ik maar oud en wijs’ of ‘kon ik maar lekker verzorgd worden’ vind ik een hele ontwapende gedachte van de mens die ik in alle levens fases terug zie komen. In deze gedachte geeft de mens zich over aan de moeilijkheden van het leven en staat even stil bij zijn kunnen.
Dit project is ook wederom weer mogelijk gemaakt door fantastische samenwerkingen met: Lina Gluvers, Rosa vermeijden en Sterre Kant
​
Afterword
I would like to think this selection of performances brings along characters that are all part of me.
​
Smaller versions of myself reflected into whole beings in their own world.